Night Beats
Als Ty Segall de Good is en Thee Oh Sees de Bad, dan schaart Night Beats zich beslist onder de Ugly variant. Op hun absolute piek zijn deze buitenbeentjes net zo overweldigend als de twee voorgenoemde garagerockers. Night Beats onderscheidt zich van het koren met hun constante onvoorspelbaarheid.
Hatseklats schakelen van een lijzige, kabbelende trance naar gitzwarte schreeuwtherapie zonder ‘het liedje’ op te offeren? Dat is een kunstje die maar weinig bands zó doeltreffend beheersen als Night Beats.
Lekker wegdromen op liedjes als Porque Mañana en At The Gates doe je op eigen risico, want ieder willekeurig bandlid kan binnen een oogwenk de menigte induiken. Night Beats lijkt door de jaren steeds ook opwindender te worden: bij de kleinste prikkel vatbaar voor intense stuiptrekkingen tussen al dat gejaagde gitaargeweld. Een beetje geflipt, maar oh zo lekker!
“It’s better to burn out than to fade away”, zo luiden de onsterfelijke woorden van Neil Young. De afgelopen drie jaar hebben The Afterveins dat motto zo’n beetje letterlijk genomen: schijnbaar uit het niets ontpopte het trio Xander van Dijck, Maks Bolhuis en Aswin van As zich tot een van de meest opwindende indierockbands van het land.
Je voelt hem al aankomen, hé? Helaas, helaas, het is waar… The Afterveins houden het voor gezien. Na twee briljante albums en topsongs als The Places, Intake en Wet is het tijd om die wringende psychpop nog een keer keihard door Rotown te laten schallen. Om even dat laatstgenoemde nummer erbij te pakken: we voelen plots een lichte nattigheid in onze ogen. Wees er vanavond vroeg bij om een van Roffa’s beste liveacts een laatste, welverdiende eer te bewijzen en je nat te maken voor nog één spectaculaire afdaling in deze dolle achtbaanrit!
If Ty Segall’s the Good, Thee Oh Sees the Bad, then Night Beats absolutely qualifies as the Ugly permutation of garage rock. At their utmost peak intensity, these mavericks sound just as manic and intense as the two aforementioned artists. Oh, and Night Beat trumps them both in the unpredictability department.
Night Beats relish in off-the-cuff ignitions from gossamer trance-like states to pitch black noise discharges, and still provide a safe landing for their scuzzy tunes. They create a rift of warped, oozing madness that can simmer down or rev up on the tiniest whim.
So become entranced with songs like Porque Mañana and At The Gates at your own risk. Night Beats seems to become pricklier and more vigorous by the years. The smallest action can spark these guys to jump into the crowd and turning everything on its head. A little nutso maybe? Sure. But once the playing field’s leveled Night Beats will leave you moonstricken and flabbergasted in their wake.