Ola Fløttum en Hans Christian Almendingen richtten The White Birch in 1996 op en breidden al snel uit met bassist Ulf Rogde. Binnen drie maanden brachten ze een demo uit en speelden ze het eerste concert. Ze pikten Frode Løes Arnesen, een computerwizard/synthesizerspeler op en deden alles zelf bij het uitbrengen van hun eerste full-length. Inclusief de handgemaakte covers, nu gewilde collectors items. In 1997 volgde een EP en werkten ze samen met een filmmaker aan een video. De eerste van vele samenwerkingssituaties met filmmakers, waaruit ook soundtracks ontstonden. Er werden een stel Noorse prijzen in de wacht gesleept en een tweede album People now human beings volgde. Deze plaat is geproduceerd door Helge Sten (o.a. Motorpsycho) en kreeg vele positieve reacties van pers en publiek. Nadat ze in 1999 een bijdrage leverden aan het Motorpsycho tribute album met een versie van Demon Box begon de lange zware weg naar het volgende album. Onderweg moesten ze wat obstakels te lijf gaan: een echtscheiding, de geboorte van een zoon en het verliezen van een bandlid. Na vier jaar is er dan eindelijk het derde album Star is just a sun, een plaat met sfeer en intensiteit, gloeiend en sluimerend met ‘catchy’ maar ook rustige nummers. Vergelijkingen met later werk van Talk Talk en de vocalen van David Sylvian worden gemaakt. De sfeer is als die van Low of Sigur Rós; lucht, natte sneeuw, motregen, duisternis, fjorden, piano, viool. Fijne, mooie moodmuziek dus. Waan je even in het hoge noorden, gewoon hier in Rotterdam.