The Slackers

The Specials, The Skatalites

Een band die zichzelf tegenwoordig The Slackers durft te noemen moet wel een beetje lui zijn toch? Tegenwoordig worden we immers doodgegooid met dit stopwoord: slackerpop, slackerrock, slackerpunk…etcetera, etcetera.

Nou, bij DEZE slackers kun je de bovengenoemde vooroordelen gerust in de prullenbak flikkeren. The Slackers zijn A. al een kwart eeuw bezig en B. een superfanatieke band die gemiddeld honderd (!) optredens per jaar op deze godganse aardkloot geeft. Kortom: deze zonovergoten mix van reggae, rhythm & blues, punk, doo wop en psychedelische rock kun je beslist niet lui noemen. Met een dergelijk indrukwekkend CV op zak zijn adjectieven als ‘legendarisch’ en ‘onmiskenbaar’ beter op hun plek.

Enige luiheid mag je bij The Slackers dus door de vingers zien. De nieuwste langspeler heet namelijk ‘gewoon’ The Slackers. Toch is dit album misschien wel de meest dynamische, verslavende luisterbeurt uit de koker van deze “Jamaican RocknRoll”-helden. Ga dus van je luie reet af en wees er vanavond bij!

These days, a name like The Slackers would be associated with a blasé characters and lack of effort. The word has become ubiquitous adjective in music: slackerpop, slackerrock, slackerpunk…well, you get the picture.

Just don’t expect these slackers to fit that profile. The Slackers have been around for twenty-five years and played an average of a hundred shows a year. The group’s signature fusion of reggae, rhythm & blues, punk, doo wop and psychedelic rock isn’t exactly lazy. In fact, with such a rich body of work, adjectives like ‘legendary’ and ‘par excellence’ are more applicable.

With this in mind, you can forgive The Slackers for just a wee bit of laziness. Their latest LP is simply dubbed The Slackers. Nevertheless, it’s arguably the most dynamic and vivid work these Jamaican RocknRoll-paragons have released so far. So get your lazy butt to Rotown, thank you very much!