Alles wijst erop dat The Horse Company een prachtig jaar tegemoet gaat met de release van hun nieuwste album Calypso. Eerder leverden de Zwollenaren al twee ijzersterke platen af, die achteraf duidelijk te weinig waardering hebben gekregen. De groep heeft echter nooit om aandacht geschreeuwd, probeert geenszins hip of modieus te zijn, maar weet zichzelf wel te overtreffen in spanning, diepgang en pure lef. Een beetje zoals bij hun collega’s van Moss dus eigenlijk, die ook de tijd namen om hun ambacht naar een hoger plan te trekken. In muzikaal opzicht heeft The Horse Company afgelopen periode echter wel een enorme stap gemaakt. Het ‘roots’-georiënteerde geluid van weleer heeft plaatsgemaakt voor meer avontuur en het nodige experiment. De vergelijking met Wilco of My Morning Jacket is zo gek nog niet, al was het maar vanwege het meeslepende karakter. De robuuste gitaren bouwen zich gestaag op en snijden langs de flanken van indierock en shoegaze. Vol kleur en dynamiek, zelfverzekerd en gepassioneerd. Een goed bewaard geheim lijkt zich te ontvouwen. The Horse Company maakte één van de beste Nederlandse albums in tijden.