The Cinematic Orchestra
Als je het aan Jason Swinscoe, boegbeeld van The Cinematic Orchestra, vraagt is er geen onderscheid te maken tussen jazz, neo-klassiek, soul, hip hop, post-rock, easy listening, sample-pop en elektronica. “Het is geen dubstep, het is geen jungle, het is geen hiphop. Dat zijn allemaal maar termen. Als ik muziek schrijf, denk ik aan verhalen en beelden,” zei Swinscoe een jaar geleden in een interview met 3voor12. Eenvoudiger dan dat kan je het niet uitleggen.
Woorden schieten namelijk behoorlijk tekort zodra je de adembenemende muziek van The Cinematic Orchestra goed laat bezinken. Het beginpunt zit vrijwel altijd bij wat verzamelde samples en een stoffige doos vinyl, rudimentaire producties die Swinscoe onderwerpt aan een steeds roulerende ensemble van topmuzikanten. Al twintig jaar zorgt deze werkwijze dat The Cinematic Orchestra een uniek vlaggenschip is voor het toonaangevende Ninja Tune label. Van opzwepende improv-jazz tot aan sluimerende ambient, alles maakt bij The Cinematic Orchestra deel uit van het louter indrukwekkende totaalplaatje.