Protomartyr

Aftershow: SONNDR
The Fall, Iceage, Parquet Courts

Voor de derde keer Protomartyr in drie jaar tijd; wie tekent hier nu niet voor? Je kan dit gezelschap uit Detroit beschrijven als een post-punk groep, niet dat het viertal zelf bekommert over welk genre je aan ze plakt. Protomartyr is een band met vlijmscherpe intensiteit. Het vorige album The Agent Intellect was een prachtig nieuw wapenfeit, een album dat zich bezighoudt met thema’s van ziekte, religie en psychologie. Dit jaar komt Protomartyr met een nieuwe langspeler: Relatives In Descent. De band hint naar een gelaagder geluid met synths en strijkers, zonder die bikkelharde sound op te offeren.

Het opwekken van grilligheid en brute slagkracht is een koud kunstje voor Protomartyr, bewapend met gitaren die gieren als een alarmsirene en een ritmesectie zo efficiënt en machinaal als een vleesmolen. Onderscheidende factor blijft de aanwezigheid (of, beter gezegd, afwezigheid?) van frontman Joe Casey, die meer weg heeft van een aan lager wal geraakt schoolhoofd dan een rockster. Casey’s met zuur doordrenkte voordracht ontbeert echter niet aan grauwe, tektonische verbeeldingskracht.

Rotterdamse band SONNDR verzorgt vanavond de aftershow. SONNDR is een band met inhoud. Het Engelse woord ‘sonder’, waarnaar de band vernoemd lijkt te zijn, heeft namelijk een bijzondere definitie: de realisatie dat iedere voorbijganger een net zo complex leven leidt als jijzelf. De vier bandleden van SONNDR zijn echter geen toevallige voorbijgangers, maar bekende gezichten in de Rotterdamse muziekscene: Florian Veenhuis (ex-lid Rats on Rafts), Glenn Kessler, Aswin van As (ex-lid The Afterveins) en Joris Telgen. Hoe dat samen precies klinkt? Als een pikdonkere spooky kruisbestuiving van shoegaze, post-punk en no wave.

You could describe Detroit’s Protomartyr as a post-punk outfit, but then again, the foursome could probably care less about what genre you stick to it. A flaying intensity’ might be a better descriptor for their music. The group’s previous album The Agent Intellect was another marvelous capstone, dealing with themes of sickness, religion and psychology. Upending Protomartyr’s violent, razor-edged swells is the devil-may-care stage presence of frontman Joe Casey, casually magnetic in his vitriolic lyricism.