Nirvana tribute-concerten zijn er in alle soorten en maten. Wat heeft het Utrechtse My Blue Van precies toe te voegen aan dat algehele canon? Een wat meer belezen invalshoek kun je in ieder geval verwachten: die van de purist, de absolute liefhebber. Niet alleen maar de hits spelen, maar ook een nadruk op de vaak onderschatte obscuurtjes uit de pen van wijlen Kurt Cobain.

Natuurlijk hoeven we de invloed Nirvana niet in duizend paragrafen te duiden. Toen gitaarmuziek in de jaren tachtig zo’n beetje werd doodverklaard waren de iconen uit Seattle nog een relatief onbekend bandje met een relatief onbekend plaatje, Bleach, schatplichtig aan bands als Pixies en The Melvins. Toen Nevermind uitkwam was de muzikale revolutie opnieuw een feit. Bob Mould van Hüsker Dü zei eens: “Elke keer als ik in een zaal aankwam waar Nirvana had gespeeld, leek het alsof er een wervelstorm doorheen geraasd had.”

We zitten nu in een soortgelijke periode: gitaarmuziek is zogenaamd onhip. Maar de geschiedenis heeft die grappige eigenschap zich te herhalen. Ook in Nederland borrelt het ondergronds. Een van die bijzondere gitaarbandjes hier is dus My Blue Van. Een trio met wortels in de rauwe blues, maar tegelijkertijd in zee gaat met een van de meest toonaangevende en vooruitdenkende producers, Simon Akkermans van Epic Rainbow Unicorn Studio, om de opvolger van het sterke debuut Hush op te nemen. My Blue Van is een extreem hechte liveband, eentje die gevoelige liedjes schrijft maar ook plotsklaps uit de bocht durft te vliegen. Dat hebben ze, naast de bezetting, alvast met Nirvana gemeen.