Tegenwoordig schrijven wel meer bands hun naam in all caps, maar bij METZ is dat tenminste rechtvaardig. Want deze Canadezen schroeven de bruutheid van post-hardcore en het hardere Nirvana-werk eventjes op standje elf. Het trio heeft nu twee albums op zak die uitpuilen van gitaarherrie die de luisteraar als een sloopkogel lens slaat. Noise-uitspattingen die de hersenpan doen verschrompelen, baslijnen die de darmen in de knoop brengen en drums zó hard dat je bril spontaan uiteenbarst. Dat soort ongein.

METZ doet niet aan genade, want ze gunnen zichzelf evenmin rust en adem. Dit is een band die zo’n beetje ieder jaar voor bijna de helft van de dagen ergens op een podium de boel mank aan het knuppelen is. Of het nu een grote zaal is of een kraakhok, alles gaat een keertje kapot bij een METZ-concert. Laten we dat maar optekenen aan die verslavende adrenalinekick. Dat kunnen wij hier in Rotown zo nu en dan ook weleens gebruiken.

Het eveneens Canadese Solids doet dan weer niet aan all caps, noch hebben ze behoefte aan een bassist. Met zijn tweetjes kan Solids immers aardig tumult produceren, zo ondervonden we afgelopen zomer nog in de V11. Nu is het duo terug om in het voorprogramma van METZ te treden. In tegenstelling tot METZ is woede niet zozeer de katalysator bij Solids. Nee, deze fuzzy garagepunkanthems roepen dan eerder ongegeneerde levenslust, warmhartig sentiment en een vuist-in-de-lucht “Yeah!”-gevoel op. Wacht…maak daar “YEAH!” in all caps van.